Jewish Life #78. Psalm 1 en Psalm 2: deel IV

In deze blog in de minserie over Psalm 1 en Psalm 2, wordt er aandacht besteed aan het eerste gedeelte van Psalm 2. In blognummers #74, #75 en #77 hebben we een commentaar geschreven over Psalm 1.
 
Samen met Psalm 1 wordt Psalm 2 in vele commentaren van oorsprong als één psalm beschouwd. Psalm 2 is een vervolg op de eerste Psalm.[1] Psalm 1 begint met het Hebreeuwse woordje ashrei, vaak vertaald als ‘gelukkig’, ‘gezegend’ of ‘prijzenswaardig’ (zie blog #74) en Psalm 2 eindigt met ditzelfde woord, vandaar dat vele commentatoren beide Psalmen als één psalm opvatten, welke later in tweeën is opgesplitst. 
 
Psalm 2 richt zich in tegenstelling tot Psalm 1 niet tot de individuele mens maar tot het collectief. Vanuit de eerste Psalm leren dat een persoon prijzenswaardig is als hij de instructies van de Eeuwige navolgt en hiernaar handelt. De Psalm contrasteert goede mensen, in het bijzonder de rechtvaardige (tzadik) van slechte mensen (blog #75). Psalm 2 verlegt het accent naar het wij-samen van het Joodse volk en contrasteert hen met hun vijanden. Zij begint met een beschrijving van hoe de naties van de wereld Hashem geweld aandoen door het Joodse volk aan te vallen, door agressief tegen hen te zijn [of hen letterlijk willen uitroeien], of pogingen te doen om Joodse waarden te ondermijnen. In beide Psalmen wordt duidelijk dat het goede uiteindelijk zal zegevieren.
 
We lezen in Psalm 2:1-3: ‘Waartoe leidt het woeden van de volken, het rumoer van de naties? Tot niets. De koningen van de aarde komen in verzet, de wereldmachten spannen samen tegen de Eeuwige en zijn gezalfde: Wij moeten hun juk afwerpen, ons van hun boeien bevrijden.’
 
De Psalm begint met zich af te vragen waarom de volkeren van de wereld ‘ragshu’, zoveel commotie maken. De profeet Jesaja gebruikt een vergelijkbare term wanneer hij zegt: ‘U’resha’im kayam nigrash’ [‘de goddelozen blijven onrustig als de zee, die nooit rust kent’].[2] De golven van de zee beuken en bulderen met grote passie, keer op keer, terwijl elke nieuwe golf tevergeefs probeert het land te overspoelen. Evenzo, zegt de psalmdichter, bedenken de naties van de wereld meedogenloos nieuwe strategieën om de Joden te vernietigen. Toch slagen ze er steeds niet in ons te vernietigen, net zoals de golven de kust nooit uitwissen. 
 
Het begin van Psalm 2 is ook heden ten dage actueel. Vele volkeren, verenigd in de United Nations (UN), maken een hoop kabaal en proberen iedere keer weer opnieuw Israël aan te vallen en de spot te drijven met de Joodse waarden door fakenews en framing tot norm te verheffen. De Psalm leert ons, en de geschiedenis evenzo, dat dit gedoemd is te mislukken: ‘Waartoe leidt dit woeden, dit rumoer? Tot niets!’ Al dat rumoer blijkt uiteindelijk tot niets te leiden; leeg, hol en van generlei waarde. 
 
In een volgende editie van deze miniserie gaan we in op het vervolg van deze Psalm als de Eeuwige zelf het woord neemt en de volkeren waarschuwt.
 
[1] Talmud, Berachos, 9b
[2] Jesaja 57:20


Click on 'previous' to read more Blogs (Klik op 'vorige' voor meer Blogs).